به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه علمیه خراسان، جمعی از طلاب زبان‌دان و اساتید نخبه این حوزه، به‌منظور آشنایی نزدیک با جنایات رژیم پهلوی و مستندسازی حقایق تاریخی، از موزه عبرت تهران بازدید کردند.

این بازدید که توسط مدیریت روابط ملی و بین‌الملل و مدیریت اساتید و نخبگان حوزه علمیه خراسان برنامه‌ریزی شد، فرصتی منحصر‌به‌فرد بود تا بازدیدکنندگان با بخشی از تاریخ تلخ و آکنده از شکنجه‌های وحشیانه رژیم پهلوی آشنا شوند.  

در این بازدید، محمد جهان‌بین ـ یکی از زندانیان سیاسی دوران پهلوی و از قربانیان شکنجه‌های سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) ـ با زبانی پر درد و حافظه‌ای از روزهای داغ و تاریک زندان، خاطرات خود را بازگو کرد.

وی گفت: در دوران بازجویی، شکنجه‌گران آن‌چنان بی‌رحمانه عمل می‌کردند که گاهی برای ساکت کردن فریاد زندانیان، چوب‌هایی را تا عمق گلو فرو می‌کردند تا فرد تا مرز خفگی پیش رود.

جهان‌بین تأکید کرد: این رفتارها بخشی از نقشه گسترده ساواک برای درهم شکستن روح و ایمان زندانیان بود و هیچ حد و مرزی در اعمال شکنجه وجود نداشت. 

جهان‌بین در توضیح فضای رعب‌آور کمیته مشترک ضدخرابکاری گفت: این محل عملاً شکنجه‌گاه رسمی رژیم پهلوی بود؛ مکانی که در آن، بازداشت‌شدگان با شلاق‌های ممتد بر پاها، شوک‌های الکتریکی، آویزان شدن و حبس در قفس‌های فلزی داغ‌شده روبه‌رو می‌شدند.

وی با اشاره به تجربه شخصی خود افزود: گاه چندین ساعت تحت شکنجه بودیم و وقتی از شدت درد فریاد می‌زدیم، مأموران چوبی را در دهان و گلویمان فرو می‌کردند تا صدا قطع شود. من خودم تا آستانه خفگی رفتم و لحظاتی را تجربه کردم که میان مرگ و زندگی تنها به نیروی ایمان و یاد خدا پناه بردم.  

این مبارز سیاسی تصریح کرد: هدف ساواک صرفاً گرفتن اعتراف نبود، بلکه نابود کردن شأن انسانی و ایمان افراد بود. جهان‌بین با رد ادعاهای اخیر برخی عوامل رژیم سابق نسبت به انکار وجود شکنجه، افزود: افرادی چون پرویز ثابتی ـ مدیرکل اداره سوم ساواک ـ نه‌تنها از همه جزئیات شکنجه‌ها آگاه بودند بلکه خود دستور اجرای بسیاری از آن‌ها را صادر می‌کردند.

وی تأکید کرد: ثبت و بازگویی این حقایق تاریخی برای نسل امروز ضروری است تا از تحریف چهره واقعی رژیم پهلوی جلوگیری شود.

جهان‌بین با بیان اینکه ایمان و هم‌دلی، تنها سپر زندانیان در برابر شکنجه بود، گفت: زندانیان اگرچه در سلول‌های تاریک حبس شدند، اما نور ایمان آنان را از فروپاشی نجات داد.

وی تأکید کرد: بازگویی این حوادث نه برای تکرار تلخی‌ها، بلکه برای تذکر به نسل آینده است تا بداند بهای آزادی و عزت انسان، ایستادگی در برابر ظلم و تحریف است. 

طلاب و اساتید نخبه زبان‌دان حوزه علمیه خراسان با مشاهده بخش‌های مختلف موزه، از جمله سلول‌های انفرادی، اتاق‌های بازجویی و وسایل شکنجه، عمق فاجعه انسانی در زندان‌های ساواک را درک کردند و خواستار تدوین و ثبت کامل روایت‌های شاهدان عینی از جنایات ساواک برای استفاده در محافل علمی، فرهنگی و پژوهشی کشور شدند.